Podstawę do wypłaty wynagrodzenia lub zasiłku chorobowego osobie, na która jest na kwarantannie, stanowi decyzja inspektora sanitarnego. Decyzja taka może być wydana ustnie, ale następnie powinna być doręczona na piśmie. Jak już wskazano powyżej podstawą wypłaty świadczeń może być tylko decyzja. jednakże należy pamietać, że powiadomienie pracodawcy w sposób ustny o poddaniu kwarantannie jest formą usprawiedliwienia nieobecności. § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15.05.1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy 2. W razie zaistnienia przyczyn uniemożliwiających stawienie się do pracy, pracownik jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić pracodawcę o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, nie później jednak niż w drugim dniu nieobecności w pracy. Jeżeli przepisy prawa pracy obowiązujące u danego pracodawcy nie określają sposobu zawiadomienia pracodawcy o przyczynie nieobecności pracownika w pracy, zawiadomienia tego pracownik dokonuje osobiście lub przez inną osobę, telefonicznie lub za pośrednictwem innego środka łączności albo drogą pocztową, przy czym za datę zawiadomienia uważa się wtedy datę stempla pocztowego. 3. Niedotrzymanie terminu przewidzianego w ust. 1 może być usprawiedliwione szczególnymi okolicznościami uniemożliwiającymi terminowe dopełnienie przez pracownika obowiązku określonego w tym przepisie, zwłaszcza jego obłożną chorobą połączoną z brakiem lub nieobecnością domowników albo innym zdarzeniem losowym. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio po ustaniu przyczyn uniemożliwiających terminowe zawiadomienie pracodawcy o przyczynie i okresie nieobecności pracownika w pracy.
3. Dziecko zostało poddane kwarantannie w związku z kontaktem z osobą zakażoną, co zrobić?
Dla rodzica w takim wypadku przysługuje zasiłek opiekuńczy. Rodzic ma prawo do zasiłku opiekuńczego z powodu konieczności sprawowania opieki nad dzieckiem, jeżeli powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny na podstawie ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi wydał decyzję o konieczności izolacji lub kwarantanny dziecka. Konieczność izolacji lub kwarantanny dziecka jest traktowana analogicznie jak choroba dziecka. Oznacza bowiem niemożność wykonywania pracy przez jednego z rodziców dziecka w związku z koniecznością zapewnienia mu opieki.
Stanowisko ZUS : KLIKNIJ TUTAJ
4. Dziecko jest w izolacji, albowiem zachorowało na COVID-19, co zrobić?
W takim przypadku wszyscy domownicy są na kwarantannie.
EDIT:
W dalszym ciągu nie otrzymałam żadnej wiążącej wykładni przepisów od ZUS. Czy można pracować na kwarantannie i izolacji czy też nie? A może wykonywanie pracy jest tylko możliwe na kwarantannie, a w okresie izolacji nie?
Jako prawnik dokonałam swojej wykładni prawnej w moim wpisie.
Ale….
Została uchwalona ustawa o zmianie niektórych ustaw w związku z przeciwdziałaniem sytuacjom kryzysowym związanym z wystąpieniem COVID-19, w której czytamy:
Art. 20.
W ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842) wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 4e dodaje się art. 4ea w brzmieniu:
“Art. 4ea. W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii pracownikowi lub ubezpieczonemu zatrudnionemu w jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej świadczących usługi całodobowo, noclegowniach oraz innych placówkach zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub w podeszłym wieku, o których mowa w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, w okresie podlegania obowiązkowej kwarantannie lub izolacji lub izolacji w warunkach domowych, o których mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wynikających z pozostawania w styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w tych podmiotach oraz w czasie niezdolności do pracy z powodu COVID-19 powstałej w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w tych podmiotach przysługuje prawo do 100% wynagrodzenia, o którym mowa w art. 92 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, lub zasiłek chorobowy, którego miesięczny wymiar wynosi 100% podstawy wymiaru zasiłku obliczonej na podstawie przepisów ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.”;
2) po art. 4f dodaje się art. 4g i art. 4h w brzmieniu:
“Art. 4g. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ubezpieczonemu zatrudnionemu w podmiocie leczniczym, w okresie podlegania obowiązkowej kwarantannie lub izolacji w warunkach domowych, o których mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, wynikających z pozostawania w styczności z osobami chorymi z powodu COVID-19 w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym oraz w czasie niezdolności do pracy z powodu COVID-19 powstałej w związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z zatrudnienia w podmiocie leczniczym przysługuje zasiłek chorobowy, którego miesięczny wymiar wynosi 100% podstawy wymiaru zasiłku obliczonej na podstawie przepisów ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
Art. 4h. 1. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, pracownicy i inne osoby zatrudnione, poddane obowiązkowej kwarantannie, mogą, za zgodą pracodawcy albo zatrudniającego, świadczyć w trybie pracy zdalnej pracę określoną w umowie i otrzymywać z tego tytułu wynagrodzenie. Do warunków świadczenia pracy stosuje się przepisy art. 3 ust. 3-
2. W przypadku świadczenia pracy w trakcie kwarantanny, o której mowa w ust. 1, nie przysługuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 92 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, ani świadczenie pieniężne z tytułu choroby określone w odrębnych przepisach.”
Niestety ustawodawca pominął w projektowanych przepisach problematykę izolacji. Izolacja de iure jest uregulowana w ustawie o świadczeniach z ubezpieczenia społecznego w razie chorobowy i macierzyństwa- jeśli chodzi o uprawnienia do świadczeń traktuje je na równi.
Izolacja jest stosowana dla osoby, która zachorowała na COVID- 19, ale jak już dobrze wiemy, niektórzy przechodzą zachorowanie bezobjawowo albo na przykład objawem jest utrata węchu i/ lub smaku.
Tym samym, znowu wyrażę swoje zdanie, jako prawnik. Uważam, że w przypadku izolacji wszystko zależy od okoliczności. Jeśli pracownik będzie w izolacji, a będzie przechodził zakażenie bezobjawowo, to nie widzę przeszkód pracy zdalnej. Moje stanowisko wynika z brzmienia art 6 ust. 2 pkt 1 i 1 a ustawy o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa wskazuje, że świadczenia chorobowe, a więc traktowanie izolacji lub kwarantanny na równo z niezdolnością do pracy zachodzi wówczas, gdy ubezpieczony doznaje niemożności świadczenia pracy wskutek odosobnienia.
Jak będą wyglądały kolejne stanowiska urzędowe w tej sprawie czas pokażę, oby jak najszybciej.
EDIT:
Wpłynął kolejny projekt w sprawie zmiany ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. W projekcie znajdziemy art. 4 ha, zgodnie z którym (oczywiście jeśli przepisy przejdą pomyślnie proces legislacyjny), który jasno usankcjonuje możliwość pracy zdalnej w trakcie izolacjI: art. 4ha. 1. W okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, pracownicy i inne osoby zatrudnione, poddane obowiązkowej izolacji w warunkach domowych, mogą, za zgodą pracodawcy albo zatrudniającego, świadczyć w trybie pracy zdalnej pracę określoną w umowie i otrzymywać z tego tytułu wynagrodzenie. Do warunków świadczenia pracy stosuje się przepisy art. 3 ust. 3–8.
2. W przypadku świadczenia pracy w trakcie izolacji w warunkach domowych, o której mowa w ust. 1, nie przysługuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 92 ustawy z dnia 1974 r. – Kodeks pracy, ani świadczenie pieniężne z tytułu choroby.